Autor: Zenona Stróżyk-Stulgińska

A koliber przeleciał i tylko westchnął… Zenona Stróżyk-Stulgińska

Byłby to rajski sen, tymczasem to co widzę jest ponure i groźne. Na chodniku pod „dwunastką” leży...

Stary pamiętnik oprawiony w granatowe płótno. Trochę zatarty monogram ZS i autograf ofiarodawcy – taty, z datą 22.12.1936 r. Przeróżne wpisy, rysunki, a nawet malowidła – koszmarne, ale wzruszające naiwnością – cioć, kuzynek, koleżanek, znajomych.

Potem wojna, ale pamiętnik jest dla mnie tak ważny, że w szkolnym tornistrze na plecach przewożę go przez ćwierć Warthegau i pół Generalnego Gubernatorstwa do Krakowa. Dochodzą nowe wpisy koleżanek ze Szkoły nr 19 na Zwierzyńcu, ale prawdziwy „wysyp” odbywa się w czerwcu 1943 r., gdy kończę siódmą klasę szkoły bez budynku, ale z numerem 28, w Podgórzu.

Takiego szyldu oczywiście nie było. Wymyśliłam go w tej chwili na potrzeby felietonu, bo w czasie, o którym piszę – trzecia dekada stycznia 1945 roku – najważniejsza była możliwość oszklenia okien, pozbawionych szyb, wskutek wysadzenia w powietrze mostów na Wiśle.