I Duchacki Turniej Krasomówczy – finał

Bartosz Kozioł

PRZEMÓWIENIE

Szanowni Państwo. Spotkaliśmy się w tym pięknym miejscu,jednym z ostatnich zielonych terenów w tej okolicy, który został uratowany przed zabudowaniem. Zawdzięczamy to mieszkańcom, Radnym Dzielnicy XI i Stowarzyszeniu Przyjaciół Woli Duchackiej. Jest to wielki sukces.Wiemy, jak ważna dla człowieka jest natura. Zwłaszcza w dzisiejszych czasach, kiedy zatrute i skażone powietrze zagraża zdrowiu i życiu ludzi, powinniśmy chronić każdy skrawek zieleni, tym bardziej że sami jesteśmy częścią przyrody. Naszym obowiązkiem jest chronić zielone płuca ziemi.

Cieszymy się,że będziemy mogli spędzać tu czas, wśród starych, często stuletnich drzew, nad pięknym stawem, w którym pływają kaczki.W tym cennym przyrodniczo miejscu występują chronione gatunki zwierząt i roślin. Dziś teren parku dworskiego jest zapuszczony, ale wspólnymi siłami przywrócimy mu świetność. Planujemy stworzenie oświetlenia, wybudowanie chodników, wytyczenie ścieżek, postawienie ławek i koszy na śmieci. Ważny jest również historyczny aspekt miejsca, z którego wyrasta tożsamość Woli Duchackiej. Przed wojną tętniło tu życie kulturalne, a w czasie wojny przechowywano broń dla Armii Krajowej. Obecnie na terenie parku znajduje się dworek , który planuje się przeznaczyć na działalność kulturalno-oświatową zorientowaną na dzieci, młodzież i osoby starsze. Ma powstać izba pamięci, ruiny starych zabudowań, wozownia i zbiorniki na wodę. Organizuje się tutaj wiele imprez, miejsce żyje artystycznie i wpisało się w pejzaż kulturalny miasta. Bardzo nas cieszy, że jego przyszłość maluje się w jasnych barwach i będzie tu spotykać się przeszłość z teraźniejszością.

Jak powiedziała Zofia Nałkowska: „Człowiek jest tym, czym miejsce w którym żyje.” 

I poetycka wersja przemówienia – Nikola Fuksa.

Parku Duchacki! Ostojo ty moja zieloności!

W dobie ogromnego zanieczyszczenia w Krakowie

Imię Twe rozsławię i każdy się dowie

Żeś źródłem spotkań rodzinnych, spokoju i radości.

Dziś przyszłą piękność Twą widzę oczyma duszy….

Wśród morza zieleni stoi piękny dworek stary

Otoczony szpalerem stuletnich drzew – ale jarych.

Nieopodal takowych drzew piętrzy się lity mur,

Zza którego nocą koncertuje znakomity żabi chór

Siedząc na liściach wodnych kryształowego stawu, … a może obu…

A wszystko to przy romantycznym świetle Srebrnego Globu.

W dzień zaś poczuć się można, jak w ogrodzie botanicznym

Dzięki kwiatów, krzewów i drzew gatunkom licznym.

Nad stawem oko cieszyć będą: tęczowe ważki,

Białe łabędzie, ptaki w sitowiu i dzikie kaczki.

Gdy się człowiek odpoczynkiem znudzi,

To może ciekawość jego wzbudzi

Zabytkowa wozownia oraz Muzeum tej Ziemi,

Które bogactwem pamiątek, zdjęć i rzeczy się mieni.

A gdy zwiedzaniem strudzony spacerowicz na ławeczce usiądzie,

Cudownymi trelami ptaków swe uszy cieszyć będzie.

Parku Duchacki! Zapewniam Cię, że będę tu przychodzić

W upalne lata w ramionach Twych się chłodzić,

A zimą grzać się z Tobą pod kołderką z puchowego śniegu.

Wiosną pragnę zaś podziwiać , jak na Twym łonie

Przyroda ze snu się budzi, rozkwita i życiem płonie.

Gdy miną wakacje i nadejdzie wrzesień

Przyjdę podziwiać z Tobą naszą złotą polską jesień.

I w blasku słońca czy też w nowiu

Przechadzać się po kolorowym, szeleszczącym listowiu.

Parku Duchacki! Bądź pewien, że przez cały rok

Będę kierowała do Ciebie każdy mój krok.

Dzięki staraniom rodziny Bemów oraz władz miasta

Miejsce to do rangi wspaniałego parku urasta

Dziś wielki zaszczyt mnie spotyka,

Ma ręka wstęgi dotyka …

A zatem otwieram Cię mój Parku Drogi,

do którego prowadzą wszystkie krakowskie drogi!

CDN.